Oysa ki herşey bir geyik üzerine başlamıştı. Basit bir taklitti sadece benimkisi ama artık dilime yapışmış konuşmamın kurtulamadığım bir parçası olmuş durumda. Allahım napicim yahu. Acayip kasıyorum konuşurken kendimi :D konsantre oluyorum başlıyorum düzgün bir şekilde konuşmaya sonra bir bakıyorum içimdeki orçun ruhu bitiriyor konuşmayı :D Tabi hiç bir ciddiyet kalmıyor ortamda haliyle.
– Haaa Orçun ? Orçun Servetin elinde çamaşır suyu falan gördün mü hiç ?
+ Görsem de tanımam ki .– Oğlum şöyle küçük plastik sarı şişe.
+ Yok . Serveti tanımam.
– Oğlum anneannen
+ Hiiaa anneannemin adı Servet mi ya?
– Oğlum anneanneni hangi isimle çağırıyoruz biz?
+ Herkes başka bişey diyor. Anne diyen var, hanım diyen var, ben anneanne diyorum. Her kafadan bir ses çıkıyo ağzı olan konuşuyor yaa... ^ ^ :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder